Ten który miał wygrać (Michał Syrowatka) został znokautowany, a skazywany na porażkę weteran (Rafał Jackiewicz) cieszył się chyba najbardziej w długiej karierze. Takie bywają uroki boksu.

Boleśnie przekonał się o tym w minioną sobotę w Ełku 27-letni Syrowatka, jeden z najbardziej obiecujących polskich pięściarzy. W swoim rodzinnym mieście chciał udowodnić dużo starszemu rywalowi, że jego czas już minął. Był tak pewny swego, że zgodził się nawet na umowny limit (67,5 kg) i przymknął oko, gdy były mistrz Europy nie dochował nawet tego warunku (za co przeprosił po walce) wnosząc na wagę 67,8 kg. Warto pamiętać, że Syrowatka jest zawodnikiem kategorii junior półśredniej (63,5 kg), więc zgoda na taki występ była równoznaczna z założeniem, że da sobie radę bez względu na okoliczności.

Niestety Syrowatka pozwolił na wszystko. Na bezkarnie bite podbródkowe, na mocne kontrujące prawe, które omijały z łatwością jego lewą rękę. Powie później, że widział te ciosy, ale nie reagował. Dlaczego ? Nie wie.

Ci, którzy mieli pretensję do sędziego Dariusza Zwolińskiego, że w czwartej rundzie przerwał pojedynek nie mają racji. Decyzja była prawidłowa. Michał Syrowatka był niezdolny do kontynuowania walki. Taka porażka w rodzinnym mieście na pewno bardzo boli niepokonanego do soboty pięściarza z ambicjami wykraczającymi daleko poza krajowe ringi, ale to nie jest przecież koniec świata. Bolesne porażki zdarzały się znacznie lepszym od niego, teraz musi się tylko wziąć w garść i wrócić mocniejszy. Ale wcześniej dokładnie obejrzeć ten pojedynek i wyciągnąć wnioski. A materiał do analizy jest bogaty.

Nikt tak jeszcze nie obnażył Syrowatki. On sam twierdzi, że zawiodła głowa, nie wytrzymał presji. Czuł się zbyt pewnie, a gdy pojawiły się problemy nie potrafił sobie z nimi poradzić. Ale to nie muszą być jedyne przyczyny.

Pełny tekst Janusza Pindery na Polsatsport.pl >>